Vietnam

In de week voordat we vertrokken, hoorden we regelmatig in het nieuws dat er een sterke typhoon op weg was naar Japan, die vanaf het zuiden het hele land zou doorkruisen. De typhoon zou traag maar bijzonder krachtig zijn. We maakten ons zorgen dat onze vlucht hierdoor misschien geannuleerd zou worden en waren bang dat onze planten van het balkon zouden waaien. Gelukkig was de typhoon zo traag dat hij op de dag van onze vlucht nog niet in Osaka was aangekomen. Voordat we vertrokken, hebben we de planten in groepjes op het balkon gezet en sommige aan de reling vastgebonden.

Vietnam is behoorlijk warm en vochtig, met temperaturen die vergelijkbaar zijn met die in Japan. Alleen was de luchtkwaliteit in Hanoi veel slechter. Verder vond ik Hanoi vergelijkbaar met Bali, maar gelukkig waren er minder mensen die schreeuwend probeerden je een taxi aan te bieden of je hun winkel in te lokken. Dit maakte het voor mij een stuk aangenamer om te winkelen. Zodra mensen beginnen te schreeuwen, heb ik snel zoiets van: laat maar.

Bij een leuk café hebben we wat gegeten en de beroemde 'egg coffee' besteld. Ik had er al veel over gehoord en wilde het graag proberen. Ik begrijp dat rauw ei eten of drinken in het begin een beetje vreemd kan zijn. Maar in Japan ben ik gek op alles met rauw ei, zoals sukiyaki waarbij je vlees in een rauw ei dipt, tamago gohan (rijst met een rauw ei bovenop), en mijn favoriete gerecht (misschien ooit) is yukke, rauw rundvlees op smaak gebracht met een dooier bovenop. Rauw ei heeft een beetje een zoetige smaak, dus een koffie met semi-rauw ei leek me lekker! En dat was het ook! Het heeft een soort tiramisu-smaak, maar zonder het cakegedeelte.

Vietnamese eikoffie, of "cà phê trứng," heeft een interessante geschiedenis. Het werd oorspronkelijk ontwikkeld in Vietnam in de jaren '40. Tijdens de Franse koloniale periode en vooral tijdens de oorlogsjaren waren ingrediënten zoals melk moeilijk te verkrijgen. Koffie was wel beschikbaar, maar de traditionele manier om koffie met melk te maken was niet altijd mogelijk. Om het gebrek aan melk te compenseren, begon een barista in Hanoi, Giang, met het gebruik van eidooiers om een rijke en romige textuur aan de koffie te geven. Dit was een manier om de koffie extra smaak en luxe te geven zonder melk.

Train street

Train Street, of "Phố Tàu" in het Vietnamees, is een beroemde straat in Hanoi, Vietnam, die bekend staat om de spoorlijn die door het midden van de straat loopt. De spoorlijn ligt dicht langs de huizen en winkels, en de treinen passeren zeer dichtbij de gebouwen. De ruimte tussen de treinsporen en de gebouwen is vaak zo smal dat bewoners hun dagelijkse leven voortzetten terwijl de treinen voorbijrijden. Train Street trekt veel toeristen aan die de unieke ervaring willen meemaken van een trein die zo dichtbij langs komt.

In de laatste jaren zijn er zorgen geweest over de veiligheid van Train Street, vooral omdat het gebied steeds drukker werd met toeristen. Er worden soms maatregelen genomen om de veiligheid te verbeteren en het toerisme te reguleren. De politie staat vaak bij de spoorovergang en houdt je soms tegen als je het spoor probeert op te lopen. Een tijdlang was Train Street flink afgesloten, en de enige manier om er te komen was door een café binnen te gaan en vervolgens aan de andere kant van het café op Train Street uit te komen.

Ondanks de aanwezigheid van de politie bij de spoorovergang, liepen wij gewoon Train Street op zonder teruggeroepen te worden.

Natuurlijk hebben we hier ook foto's gemaakt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet echt op de tijd heb gelet om te zien wanneer de trein zou passeren. Maar binnen de 5 minuten dat we er waren, kwam er een trein langs. In de verte hoorde je een toeter, cafés trokken hun stoelen naar binnen en riepen naar toeristen dat ze aan de kant moesten staan. Nadat de trein gepasseerd was, hebben we een café opgezocht. Zen vond een café op Google Maps met een foto van een kat, dus daar moesten we naartoe! En ja hoor, er waren katten! Een van de katten speelde meteen met de touwtjes van mijn jurk en kroop zelfs bij me op schoot. De vrouw van het café gaf duidelijk veel om de katten; waarschijnlijk allemaal straatkatten, maar ze zorgde goed voor ze.

Tran Quoc Pagoda

Tran Quoc Pagoda is een van de oudste boeddhistische tempels in Hanoi, Vietnam. De pagode werd oorspronkelijk gebouwd in de 6e eeuw tijdens de heerschappij van koning Ly Nam De, en is dus meer dan 1.400 jaar oud.

We hadden een bustour geboekt en hebben verschillende bezienswaardigheden bezocht.

We wilden eigenlijk nog wat meer de natuur in of bijvoorbeeld naar Ha Long Bay, maar een nieuwe typhoon, Typhoon Yagi, zat ons op de hielen. Ha Long Bay leek ons in dit geval niet de beste keuze. We zijn uiteindelijk doorgevlogen naar Ho Chi Minh, waar Zen ook voor werk naartoe moest.

Ho Chi Minh

Ho Chi Minh is een stuk minder chaotisch en veel schoner dan Hanoi. Ons hotel was in een winkelcentrum, en wat was dat luxe! Ik denk dat ik nog nooit in zo'n fancy hotel heb geslapen. De meeste tijd in Ho Chi Minh was ik alleen, aangezien Zen de hele dag op pad was met zijn collega’s. Ik heb de buurt verkend en geshopt. Vietnam is een stuk goedkoper dan Japan en veel goedkoper dan Nederland. In Hanoi hadden we een Italiaans restaurant ontdekt met misschien wel de lekkerste pizza’s die ik ooit heb gegeten. Dus toen ik zag dat hetzelfde restaurant ook in het winkelcentrum zat waar ons hotel was, heb ik daar natuurlijk weer gegeten!

De dag van de vlucht hadden we genoeg tijd om nog iets te doen, dus we besloten om naar het Van Gogh en Monet museum te gaan, want ja, dat is echt iets wat je doet als je in Vietnam bent. Zen was een beetje skeptisch, hoe goed kan dat nou zijn. Van Gogh is Nederlands en dan ga je in Vietnam naar een museum, plus de beste interactieve museums zijn in Japan. Maar het steeg boven de verwachtingen uit. We hadden tickets online besteld, inclusief schilder cursus. Nadat we het museum rondgelopen hadden, in schilderijen zijn gestapt en fotos hadden gemaakt was het tijd om onze eigen van gogh schilderij te maken.

Om 9 uur ’s avonds werden we bij ons hotel opgehaald door een busje van de collega’s van Zen. Onderweg naar het vliegveld kreeg Zen opeens een e-mail dat onze vlucht vertraagd was van 0:10 naar 6:20 in de ochtend. Dit hadden we niet voorzien! Bij aankomst op het vliegveld bleek de vlucht nog een uur vertraagd te zijn, naar 7:20. Bij de balie van Vietnam Airlines konden/wilden ze vrij weinig voor ons doen. We kregen een voucher voor eten op het vliegveld, en na wat aandringen kregen we ook een gedeeltelijke vergoeding.

Terwijl ik aan het onderhandelen was met de baliemedewerkster, was Zen een plan aan het maken met zijn collega’s. Aangezien de collega’s geen Engels spraken, lag het aan ons om alles te regelen. Ik stelde voor om een hotel in de buurt te boeken, maar er ook werd gediscussieerd over het slapen op het vliegveld. Uiteindelijk besloten we toch voor een hotel te kiezen.

Zen boekte online een hotel, en hoewel hij normaal gesproken erg selectief is bij het uitzoeken van hotels, boekte hij nu een hotel met een rating van 6,4 sterren. We hoefden niet in een luxe hotel te verblijven, maar de rating was duidelijk terug te zien in het hotel. Nadat we 20 minuten van het vliegveld naar het hotel hadden moeten lopen, kwamen we aan bij een hotel dat zijn beste dagen wel had gehad. De man achter de balie was knorrig en sprak geen Engels. Gelukkig was er iemand van de organisatie die de collega’s had rondgereden, en die sprak Japans en Vietnamees. De man achter de balie wilde ons in eerste instantie maar twee kamers geven, hoewel we er drie hadden geboekt. De vrouw van de organisatie heeft hem flink aangepakt, en we kregen uiteindelijk drie sleutels.

Tot mijn verbazing waren de kamers niet verschrikkelijk en gelukkig niet zo smerig als de lobby, waar vuil op de grond lag en een kakkerlak rondliep. In de douche zaten kleine beestjes op de muur en het water was koud. De bank in de kamer had vlekken, maar verder leek het schoon. We zijn hier direct in slaap gevallen.

De volgende ochtend om 5 uur stonden we klaar om naar het vliegveld te gaan. We hadden de bagage al ingecheckt, maar we moesten natuurlijk nog door de beveiliging en paspoortcontrole. Dit duurde lang, waardoor we gehaast naar de gate moesten. Boarding was al begonnen, maar toen we daar aankwamen, bleek dat de vlucht nog een uur vertraagd was tot 8:20.

Ik was opgelucht toen ik eindelijk zat en mijn boek kon lezen. De cabine was gelukkig koel, waardoor ik niet zo misselijk werd. Ons was verteld dat we de compensatie in Osaka konden ophalen. Maar eenmaal aangekomen op het vliegveld, bleek het vliegveld niet door Vietnam Airlines geïnformeerd en was er geen balie open om de compensatie op te halen. Ze zeiden dat we maar moesten wachten, misschien een half uur... We hebben wat gedronken bij een restaurant en zijn daarna weer naar de informatiebalie gegaan, die ons naar een counter stuurde waar helemaal niemand zat. Uiteindelijk hebben ze moeten bellen, en het antwoord was: "Regel dit maar online." Hadden we dat niet meteen kunnen doen? We zijn nu zoveel uren verder, iedereen is moe en wil naar huis. Rond 7 uur ’s avonds waren we eindelijk thuis, doodmoe van de reis.